Reviews Before The Silence

On Before The Silence, four musicians from the Iberian Peninsula collectively birth one 53-minute improvisation, split into three tracks and a final short coda. Pianist Agusti Fernandez is likely the most recognizable name here, but the nominal leader reedman Albert Cirera has an enduring association with the pianist, first as a student, then appearing as part of his Liquid Trio. Completing the outfit are bassist Hernani Faustino and drummer Gabriel Ferrandini, known from the Portuguese RED Trio, and in the latter’s case saxophonist Rodrigo Amado’s Motion Trio. The group forges an uncompromising aesthetic which combines high octane intensity with instrumental exploration.

Cirera predominantly eschews conventional pitches and suggest variously John Butcher with his distorted clucking and overtones and Peter Brötzmann when he savages repeated motifs. On soprano his careening slalom often defaults to falsetto yelping, but he is at his most distinctive in the lower registers. Fernandez moves effortlessly between the keys and the innards of his instrument as the logic of the unfurling improv dictates. As expected from such long familiarity, Faustino and Ferrandini shadow each other closely, though there’s sometimes not enough space to fully comprehend Ferrandini’s wondrous percussive torrent of pitch and timbre.

That density of interaction pervades the bulk of “Before,” evoking a quartet sprinters hurtling towards the tape in parallel lanes, occasionally verging on the claustrophobic. The more open passages during the incremental beginning and at the end where Cirera’s tenor preaches slowly against a seething rhythmic stew come as a relief. They are at their best when there’s sufficient transparency to appreciate the interplay, as early in “The” when Fernandez’ angular clusters jostle alongside choppy bass and drums.

Later in the same piece the pianist scales the heights, provoking comparisons with Cecil Taylor in terms of his energy and passion, and then enjoying a tappy mercurial duet with Ferrandini. After a pointillist opening to “Silence,” suddenly all four embark on an excitingly manic chase corralled by thumping drums which ensure everyone pulls in the same direction. In a demonstration of emotional range, “Coda” acts as a short palate cleanser, which veers within sight of the outer fringes of tunefulness, but never quite breaches the City limits. John Sharpe https://www.allaboutjazz.com/before-the-silence-albert-cirera-nobusiness-records-review-by-john-sharpe.php

 

_______________________________

Cirera Lisbon Trio teams him with the rhythm section of the Portuguese RED trio –  double bass player Hernâni Faustino, who also plays in the Staub Quartet and Clocks and Clouds quartet, and drummer Gabriel Ferrandini, known also from sax player Rodrigo Amado’s Motion Trio and his collaborations with sax player Jon Irabagon and guitarist Thurston Moore, and fellow-Catalan pianist Agustí Fernández, a mentor of  Cirera “who enlightened and opened with a hammer some minds” of Cirera generational fellows, and now hosts him in his own Liquid Trio.  This quartet recorded its debut album live at the Catalan Voll Damm Festival Jazz Vic in May 2015.

The quartet flirts wisely between control, reserve and silence and eruptions of ecstatic, boundless power. The performance opens in a quiet, restrained mode yet a dense and restless one, but as Carlos Pérez Cruz writes in the liner notes “silence can catch fire”. This opening piece, “Before”, swings later on between fast and fiery improvisations and quieter, chaotic segments that still contain the accumulated tension of former segments, all highlight the colorful sense of detail and the intense, rhythmic drive. The four musicians play as a four-headed organism that sound like it established long ago its independent logic and strong-minded, focused voice. “The” deepens the quartet’s strength as an organic and experimental unit as all employ myriad of extended techniques, searching and sketching strange, beautifully nuanced ideas. Then Fernández and Cirera harness all into another series of ecstatic, dramatic attacks, in its turn, stress the always inventive pulse of Faustino and Ferrandini. “Silence” begins again with minimalist, quiet search for almost silent common ground, comprised of faraway, fragmented sounds, suggesting looser, abstract aspects of free improvisation, but eventually transform into another passionate, manic conclusion. The short encore, “Coda”, is a gentle, melodic piece that reflects peacefully on the the magnificent, fiery storm. Eyal Hareuveni http://www.freejazzblog.org/2017/08/introducing-catalan-reeds-player-albert.html

 

_______________________________

 

Spanning the jazz scenes of Lisbon and Barcelona, this full-on quartet and their spectacular improvisations ranging from deep silence to roaring mayhem give the impression of a never ending river. They present an all-conquering presence underpinned by a sturdy construction, never slackening for even a moment. The album title “Before the Silence” was split into three tracks, and floating within this composition is a deceptively simple but broad perspective. Gabriel Ferrandini and Hernâni Faustino, acclaimed as the rhythm section of Portuguese RED Trio, demonstrate an extraordinay iron-clad time sense and endurance. Before ( Track 1) raises the curtain with a dazzling instrumental interaction from many perspectives. In The (Track 2), Agustí Fernández’s piano is almost completly percussionized, and an exchange of irregular time with Ferrandini sounding like twin drums extending for more than 10 minutes drives the listener to a state of white-knuckled suspense. In Silence (Track 3), a vigorous movement of life is seen in an organic expanse of space and time alive with stillness. An unrestricted energy flow generated by Albert Cirera on sax, and the contrasting completeness of his freaky details present the assured pulsating flow of 1960’s free, its golden age. The quartet’s musical stamina is olympian, and the whole album is a hologram of outstanding competency; wherever you cut you find the same brilliance. This album recorded in Catalonia in 2015 is a testimony to such voluble and spectacular staging, which can only be captured in a stunning live performance like this one. Kayo Fushiya 

http://jazztokyo.org/reviews/cd-dvd-review/post-14051/ 

_______________________________

 

A live recording of these four gentlemen displaying quick wits and nimble fingers. Beginning with a muted low piano note, a bass note and slight bowed cymbal the playing quickly evolves into the kind of quick interplay so beloved of the British improvisors a score or more years ago. Cirera’s soprano evokes Evan Parker at first, with his tone and quick filigree. The quartet each add their tiny bit into whatever spaces open up, gradually building into a sheet of pliable fabric. There may not be much new on offer here, but the level of musicianship and depth of listening are readily apparent — the way that pianist Fernandez answers or argues with the soprano, pushing it along, or the constant rough and tumble of Faustino and Ferrandini (bass and drums ) which sometimes pokes out as a stand alone duo. There is also the occasional hint of older free jazz aspiration, as when Cirera starts slowly spiraling up the scale and his band mates supply a rolling tension. A mixture then of styles and content from across the spectrum, as exciting as any well played set of improvised music. Well recorded and presented with beautiful color photos of the protagonists. I am ashamed I was unaware of these fellows. Jeph Jerman  

http://www.squidsear.com/cgi-bin/news/newsView.cgi?newsID=1960

 

_______________________________

 

A set of improvisations that definitely take the “silence” in the title seriously – because although the group’s a quartet, they’ve got a very spacious way of playing – a mode that’s always stepping in and out of silence, and using the space between their sounds every bit as much as their own performance! The quartet features Albert Cirera on tenor and soprano sax, Agusti Fernandez on piano, Hernani Faustino on bass, and Gabriel Ferrandini on drums – and the really amazing thing about the record is the way that these guys are so careful around each other – really holding back, and having more patience in their sound creation than we’ve maybe ever heard in a live performance. Titles include “Before”, “The”, “Silence”, and “Coda”. Dusty Groove  https://www.dustygroove.com/search.php?s=Albert+Cirera%2FHernani+Faustino%2FGabriel+Ferrandini%2F

_______________________________

Que nos se hace free jazz en España, dicen algunos. Incluso que nos se hace jazz, como sugiriendo que lo que no se hace es jazz de calidad, dicen otros. El problema podría ser que muchos llaman jazz a una cosa que se le parece pero no es ni chicha ni limón, si me permiten la expresión. Y, mientras tanto, músicos como Albert Cirera y muchísimos otros van tocando jazz, e incluso free jazz, a un nivel excelente que no deja de crecer. En este caso hablamos de esto último: free jazz puro, en el mejor de los sentidos, y duro, en quanto a que lo que pueden escuchar aquí no tiene concesiones ni medias tintas. La búsqueda de Cirera lleva años dando frutos, ya sea como líder con su cuarteto Tre Tambors como militando en proyectos tan interesantes como Duot, Free Art Ensemble o el Liquid Trio de Agustín Fernandez, entre muchos otros. Também junto a los portugueses Hernani Faustino y Gabriel Ferrandini – ambos exponentes ineludibles de la improvisación europea en contrabajo y batería respectivamente-lidera su Lisbon Trio, una unidad de élite que el año pasado se unió al pianist Agustín Fernández en la Jazz Cava de Vic, registrando esta volcánica hora de música libre e inspirada. Cirera demuestra aquí que su evolución es imparable y que se relaciona con titanes como Ferrandini y Fernández con el aplomo y elocuencia de los grandes improvisadores. Todo el grupo alcanza un estado de interacción total y comunicación máxima en varios momentos del disco, convirtiéndolo en una de las mejores referencias de improvisación libre que se han grabado en España en los últimos tiempos. Un consejo: es imperativo escucharlo del tirón. Así se tocó, y así debe disfrutarse. En la improvisación libre, la música adquire un sentido inigualable cuando se asimila como un todo. Yahvá M. de la Cavada http://undiamasundiscomas.blogspot.pt/2017/04/albert-cirera-hernani-faustino-gabriel.html

____________________________

Być może kwartet wytrawnych improwizatorów, jaki zebrał się w klubie Jazz Cava w katalońskim Vic, w maju 2015r., stanowi kwintesencję iberyjskiego wymiaru współczesnej muzyki improwizowanej. Z pewnością wszakże Hernani Faustino i Gabriel Ferrandini to najbardziej rozpoznawalna sekcja rytmiczna tamtej części świata, zaś pianista Agusti Fernandez – już bez cienia wątpliwości – osoba kluczowa w ogólnoświatowej percepcji hiszpańskiej muzyki improwizowanej. Wreszcie postać Cirery, muzyka łączącego personalnie sceny jazzowe Barcelony i Lizbony, który ostatnimi miesiącami definitywnie wychodzi z cienia niższej rozpoznawalności.

Saksofonista, mając za sobą kilka udanych koncertów z portugalską sekcją, postanowił zabrać ich w rodzinne strony i z czynnym udziałem papy Fernandeza, przy wtórze jego błogosławieństwa, zagrać ognisty koncert, którego dokumentacja fonograficzna właśnie wylądowała w naszym odtwarzaczu srebrnych krążków. Wydany przez NoBusiness Records dysk zwie Before The Silence, a sygnowany jest nazwiskami wszystkich muzyków, w tejże kolejności: Albert Cirera, Hernani Faustino, Gabriel Ferrandini i Agusti Fernandez. Zawiera cztery improwizowane fragmenty (trzy pierwsze są nieprzerwanym ciągiem dźwięków), trwające 57 minut (uwaga! zsumowany czas utworów, podany na okładce jest dłuższy, zatem długość któregoś z traków jest nieprawidłowa).  Trybuna Muzyki Spontanicznej 

http://spontaneousmusictribune.blogspot.pt/2016/12/albert-cirera-demokratyczny-kwartet.html

 

_______________________________

Album ten nie bez powodu sygnują cztery nazwiska – nie jest to album autorski żadnego z muzyków, nie jest to też nagranie kwartetu. Jest to spotkanie czterech indywidualności, czterech równych sobie improwizatorów którzy w zwarciu, w zgiełku, wśród ciosów łokciem i fauli w podbrzusze szukają dla własnych dźwięków przestrzeni. Wydzierają ją sobie.

Agustí Fernández to obecnie jeden z najbardziej niezwykłych i cenionych pianistów szeroko rozumianej muzyki improwizowanej na świecie. Ten urodzony w 1954 roku, w Palma de Mallorca w Hiszpanii muzyk, nazywany spadkobiercą Cecila Taylora i Iannisa Xenakisa (u którego zresztą studiował w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku). Laureat nagrody w 1987 roku na II Bienalle de Jóvenes Artistas Creadores de Tesalónica w Grecji. Współzałożyciel i kierownik kilku zespołów wykonujących muzykę współczesną i improwizowaną [Orquestra del Caos , Big Ensemble del Taller de Músics (Barcelona), IBA (Improvisadors de Barcelona)]. Tworzy muzykę do balletów współczesnych i przedstawień teatralnych. Koncertował i nagrywał w wieloma najważniejszymi twórcami awangardowego jazzu i muzyki współczesnej. Benat Achiary, Derek Bailey, John Butcher, Lawrence Casserley, Tom Cora, Marilyn Crispell, J.A.Deane, Dani Domínguez, Gunda Gottschalk, Mats Gustafsson, Ken Vandermark, Peter Evans, Barry Guy, John Edwards, Graham Haynes, Susie Ibarra, Christoph Irmer, Peter Jacquemyn, Bern Köppen, Peter Kowald, Jo Krause, Ramón López, Paul Lovens, Mat Maneri, Wade Matthews, Wolfgang Mitterer, Lawrence D. “Butch” Morris, Sainkho Namtchylak, Le Quan Ninh, Steve Noble, Tony Oxley, Evan Parker, William Parker, Wolfgang Reisinger, Mark Sanders, Matthew Shipp, Assif Tsahar, Liba Villavecchia, David Xirgu i Carlos Zingaro – to najważniejsi z nich. Od 2002 roku stały członek Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble [jednej z niewielu awangardowych grup nagrywających dla ECM], Barry Guy New Orchestra, Barry Guy Blue Shroud Band czy też Mats Gustafsson’s Nu Ensemble.

Po takiej laurce wydawać by się mogło, że to on powinien być mózgiem przedsięwzięcia. Ale nie, tak nie jest. Sekcja rytmiczna jest tu niezwykle zgrana. Hernâni Faustino i Gabriel Ferrandini to tacy portugalscy bracia Oleś – najczęściej bowiem grają razem, współtworząc Red Trio i inne stałe projekty – choćby z Nobuyasu Furuyą czy Jonem Irabagonem. Ale tutaj wcale nie są monolitem, a raczej brutalną siłą wydzierającą sobie nawzajem rytm oraz tempo. I do tego zupełnie mi wcześniej nieznany hiszpański saksofonista, który wcześniej grywał już z Agusti Fernandezem czy to w autorskim trio pianisty (Liquid Trio) czy we Free Art Ensemble. Ten aktywny na muzycznej scenie już od kilkunastu lat improwizator, autor lub współautor kilkudziesięciu nagrań, jaki się tutaj jako niezwykle ciekawy muzyk, chociaż powiedzieć, że jest wirtuozem swojego instrumentu chyba niesposób. Ma za to dość energii i witalności, by swoich silnym, pełnym dźwiękiem w tym kłębowisku rąk i nóg, brzmień i dźwięków, zgrzytów i warknięć, wydrzeć też coś dla siebie.

Muzyka na tej płycie to pozostawanie w nieustannym zwarciu, mocnej wymianie ciosów, ale jest w tym jakaś niezwykła energia i kreatywność, witalność i wzniosłość, która może rodzić – i rodzi (przynajmniej moją) – fascynację spotkania z brutalną tkanką żywiołowej improwizacji. Polecam gorąco!Marcin Jachnik http://multikultiproject.blogspot.pt/2016/11/albert-cirera-hernani-faustino-gabriel.html

______________________________

Debo advertirte, querido lector, que este disco es la grabación del concierto que ofreció este cuarteto en la Cava de Jazz de Vic el 9 de mayo de 2015. El hecho de que la discográfica que se atrevió a editarlo se llame NoBusiness records ya debería ser una pista de por dónde van los tiros. Pero no adelantemos acontecimientos, vamos con los músicos. Albert Cirera es uno de los saxos más importantes de nuestro país, pero el de Igualada después de un tiempo trabajando con lo mejorcito de la escena catalana y gallega decide instalarse en Lisboa, aunque no duda en acercarse a cualquier ciudad dónde haya brotes de músicas libres, puede recorrer diferentes locales de Europa con su Duot junto a Ramón Prats, crear junto a sus Tres Tambors delicadas harmonías o romper esquemas con su Free Art Ensemble. Hernâni Faustino (bajo) y Gabriel Ferrandini (batería) son músicos lusos que seguro que Albert ha conocido en lugares dónde es mejor no dejarse caer. Parece ser que a Ferrandini se le ha visto en compañías tan poco recomendables como la de Thurston Moore. Y por último el capo de tuto capi, el pianista Agustí Fernández, sería justo hacerlo responsable de que algunos de nuestros músicos más jóvenes y con más futuro como Albert Cirera o el mismo Marco Mezquida anden empeñados en construir otros universos más cercanos a aquellos Fre Art Ensemble of Chicago que no al swing. Como comprenderéis no es fácil explicar el disco por sus temas, los títulos tampoco ayudan. Before, the, Silence y para terminar Coda (o sea final) así que te recomiendo que no uses este disco para explicarle a nadie la música que escuchas, mejor aprovecha un momento de soledad, a ser posible por la noche, con unos buenos cascos para no molestar a los vecinos y sumérgete en esta experiencia única. Fernández no es precisamente un modelo de pianista melódico, no digo que no pueda serlo, sino que no da la sensación que le apetezca, te aconsejo que intentes escuchar su piano, no es tarea fácil, le gusta buscar en las tripas de su instrumento la verdadera esencia de la propuesta, a veces es difícil escuchar su propuesta en medio de la ventisca de Cirera o de la tormenta de la sección rítmica, pero encontraras grandes espacios (como el tercer movimiento) dónde comprobarás porque el piano es un instrumento de cuerda golpeada. Cirera alterna el soprano con el tenor, pero olvídate también de intentar adjudicar sonidos estandarizados, ya que a veces el tenor te cortará a tiras y otras el soprano parece una vela hinchada navegando a placer. Si quieres un consejo, huye de buscar similitudes con otros discos de jazz, evita intelectualizar la obra, en mi caso me gusta escucharlo mientras hago un sudoku. Tu amigo oyente quizás necesites fumar o simplemente mirar la luna. Pero sea como sea no te pierdas la experiencia de este Before the silence. Candido Querol   https://www.facebook.com/Britmos-189357114466397/?fref=nf&pnref=story

_____________________________

 

Albert Cirera/Hernâni Fustino/Gabriel Ferrandi/Agustí Fernández

Before the Silence
No Business Records NBCD 96

Agustí Fernández

Celebration Ensemble

Fundacja Sluchaj FSR 04/2017

______________________________

 

“…Em termos formais e até nos musicais, o eixo deste quarteto que junta participantes de Lisboa e Barcelona é Albert Cirera, saxofonista catalão que há um par de anos fixou residência na capital portuguesa. O envolvimento dos “nossos” Hernâni Faustino e Gabriel Ferrandini, 2/3 do RED trio, deve-se a ele, mas também a inclusão de Agustí Fernández, pianista de origem maiorquina, mas encarado como um emblema da “improv” praticada na Catalunha, com quem há muito Cirera estabeleceu uma proveitosa parceria. Com tal companhia, natural seria que este “Before the Silence” percorresse os meandros da livre-improvisação, mas o certo é que, volta e meia, se impõe a herança idiomática do free jazz. Para todos os efeitos, o mentor desta reunião de talentos ibéricos é um músico do mais explícito jazz que podemos conceber, ele que tem estado presente tanto nos circuitos da vanguarda como nos do “mainstream” deste género musical.

Nesse aspecto, a abordagem consegue ser por vezes bastante convencional, bem mais do que em qualquer registo do RED trio ou de Fernández. Mas ainda bem, porque o interesse do CD vai sendo construído pelo jogo estabelecido entre o que corresponde a um padrão e o que surge como uma surpresa, em contestação permanente. Sempre numa perspectiva perturbadora, problematizadora, inquieta e irrequieta, tanto assim que ouvir este trabalho obriga a alguns respirares fundos – o segundo tema, “The”, raia mesmo o delírio. Depois de ouvirmos este assalto à serenidade, o silêncio que chega faz-nos valorizar ainda mais a dita…” Rui Eduardo Paes, Jazz.pt

______________________________

Być może kwartet wytrawnych improwizatorów, jaki zebrał się w klubie Jazz Cava w katalońskim Vic, w maju 2015r., stanowi kwintesencję iberyjskiego wymiaru współczesnej muzyki improwizowanej. Z pewnością wszakże Hernani Faustino i Gabriel Ferrandini to najbardziej rozpoznawalna sekcja rytmiczna tamtej części świata, zaś pianista Agusti Fernandez – już bez cienia wątpliwości – osoba kluczowa w ogólnoświatowej percepcji hiszpańskiej muzyki improwizowanej. Wreszcie postać Cirery, muzyka łączącego personalnie sceny jazzowe Barcelony i Lizbony, który ostatnimi miesiącami definitywnie wychodzi z cienia niższej rozpoznawalności.

Saksofonista, mając za sobą kilka udanych koncertów z portugalską sekcją, postanowił zabrać ich w rodzinne strony i z czynnym udziałem papy Fernandeza, przy wtórze jego błogosławieństwa, zagrać ognisty koncert, którego dokumentacja fonograficzna właśnie wylądowała w naszym odtwarzaczu srebrnych krążków. Wydany przez NoBusiness Records dysk zwie Before The Silence, a sygnowany jest nazwiskami wszystkich muzyków, w tejże kolejności: Albert Cirera, Hernani Faustino, Gabriel Ferrandini i Agusti Fernandez. Zawiera cztery improwizowane fragmenty (trzy pierwsze są nieprzerwanym ciągiem dźwięków), trwające 57 minut (uwaga! zsumowany czas utworów, podany na okładce jest dłuższy, zatem długość któregoś z traków jest nieprawidłowa).

Wieczorny (ba! nocny!) koncert w Jazz Cava zaczyna się bardzo spokojnie. Muzycy, delikatnie się macając, rozgrzewają wypolerowane instrumenty. Jakkolwiek już od pierwszego dźwięku mamy stuprocentową pewność, że na scenie jest co prawda czterech muzyków, ale bezwzględnie stanowią oni jeden muzyczny organizm (czterogłowy smok, to trafne skojarzenie!). Cirera, na saksofonie sopranowym, zwinnie podprowadza tę zgraję muzykantów na pierwszy szczyt koncertu. Sekcja, czujna i stylowa, dba o właściwy kierunek podróży, zaś piano motywująco dla pozostałych, pasażuje na boku. Po przepięciu dramaturgicznym, kontrabas i fortepian ciekawie konweniują, dając nanosekundę oddechu perkusji i saksofonowi. Nie mija wszak kwadrans tego spektaklu, a muzycy już wbiegają na najwyższy poziom muzycznej ekstazy, iście freejazzowego wyniesienia. Moment uspokojenia, deeskalacji hałasu, stanowi nie ostatni dziś raz, powód do zmiany numeru ścieżki na krążku. Numer drugi, w początkowej fazie, wypełnia doprawdy urocze zbliżenie fortepianu i saksofonu (tu: tenorowego). Słychać, jak Cirera i Fernandez świetnie się ze sobą czują (patrz: Liquid Trio).

Następujące potem, dynamiczne crescendo całego kwartetu, niesione jest na plecach tenorzysty. Około 25 minuty nagrania (licząc od startu), dynamiczną, ściśle kolektywną pyskówkę wieńczy, po konsekwentnym wytłumieniu, solowy incydent perkusisty, pod który momentalnie podłącza się, kipiący pomysłami pianista. Gdy Cirera powraca na sopranie, wokół iskrzy się już na całego. Okazję do kolejnej zmiany numeracji traku, stanowi płynne przejście owego czterogłowego smoka z trzeciego piętra hałasu, do sutereny niskiej, ekstremalnie wyciszonej, sonorystycznej chwili zadumy. Być może jesteśmy świadkami najpiękniejszego fragmentu tego koncertu. Tuż po jego wybrzmieniu, muzycy – znów w pełni kolektywnie – łapią siedemnasty tej nocy powiew dodatkowej energii i niosą nas w odmęty kolejnej eskalacji ekspresji. Ta będzie wszak tą ostatnią, gdy widać już w oddali pojawiające się napisy końcowe. Rośnie dzięki atencja muzyków, intensywność ich gry, poniekąd także naszych emocji. Kwartet dobija do końca w doskonałej formie, przy okazji Cirera – nie po raz pierwszy tego wieczoru, poszerzając dostępne ludzkości techniki artykulacyjne – szczytuje na tenorze w niezwykle wysokim rejestrze. O, tak, cisza po wybrzmieniu całości zdaje się zbawienna! Pięciominutowa coda – lek na wyciszenie emocji – niewiele już tu zmieni. Brawo!Andrzej Nowak

http://www.jazzarium.pl/przeczytaj/recenzje/silence-0

________________________________

 

A masterpiece of free improvised music Iberica! Albert is a paradigmatic symbol of Barcelona-Lisboa connection, Hernâni and Gabriel are associated with the Lisboa scene, and the Mallorca guy Agustí is also the guy of Barcelona down to the marrow of his bones. Recorded at the Jazz Cava de Vic at the Festival Jazz Vic, and released by my Lithuanian friends, Danas Mikailionis and NoBusiness Records. The quartet plays the music a little similar to the Liquid Quintet, where free improvisation combined with a more “traditional” free jazz. On “Before” we ca hear it clearly; it is and explosive track, with overblowing soprano and “outside” piano played à la Cecil Taylor in trance. In the middle the mood changes, and the section takes over with an abstract, but more peaceful duo. Cirera comes back with powerful, long tomes on tenor, to enter another fantastic collective quartet improvisation with Agustí outside the piano. In fact the final two minutes is a tenor-piano duo. Exquisite. “The ” is 22 minutes long, and is very different. It stars very abstractly and peacefully, with fragmented voices of the tenor, inside piano and the section. Around the beginning of the 4th minute Agustí goes out of the piano and plays a wonderful short solo, until he is joined with Albert, blowing with the full power. After few minutes the collective quartet improvisations began again, with Agustí playing in a Cecil Taylor style. The continue like that in various combinations: quartet, trio with piano, or trio with saxophone. Gabriel and Hernâni are out of this world. Around the end of the 13th minute the mood becomes cooler. Agustí leads his diabolic solo, until Albert joins him on soprano. Another explosion takes place and continues till the end minute, when another quiet dialogue of the saxophone and bass. “Silence”, as one could guess is a slow ballad-like theme. The character of the track changes after 7-8 minutes, both Albert and Agustí, supported by the miraculous section. The final coda is the mist “traditional”, but very very beautiful. This album is perfect illustration f what is the best of the best on Iberian Peninsula: XXIst century paraphrase of free jazz in Lisboa, and XXI century post-avantgarde in Barcelona. The melting pot is where the truly new and magic music s born!!! Maciej Lewenstein