As he did on his two previous Clean Feed albums Suite for a Jazz Combo (2010) and Salvation Modes (2014), Portuguese trumpeter Sei Miguel works with the pocket variety of the instrument and sounds superb in the process. With (Five) Stories Untold he utilizes a revolving cast of players in tempering abstraction with an abundance of lyrical input. This is not to say that the album is anything short of eclectic inventiveness of the highest order.
Miguel is little known outside his native surroundings though he has been active for thirty years and worked with well-known western artists such as guitarist Joe Morris. His style is often one of taking composite ideas and simplifying them to points of minimalism or mystery. On (Five) Stories Untold he works in a core duo with trombonist Fala Mariam who appeared on both of the aforementioned albums. Nine additional musicians add to the formation on a track-by-track basis.
“Asterion” is a trumpet and trombone duo; a low key excursion where Mariam alternates her trombone between melody and drone effects. Miguel strikingly uses his trumpet in sharp bursts to cut his way out of long pauses in the music. The unembellished elegance of “Abrigo Dos Pássaros” is due—in large part—to Moz Carrapa’s acoustic guitar providing a backdrop through which Miguel and Mariam interact in a crystal clear trio discourse. The computer of Carlos Santos adds a peculiar, somewhat eerie feeling to “Os Céus,” an otherwise duo piece. Santos remains on board for the more abrasive “Oito Lançamentos para Pedro Caveira” where Miguel plays in the upper register, contrasting Mariam’s deep growls. Reeds and flute bring the formation to a octet for the closing “Sentinela” but even at its most full-voiced, the ensemble exudes minimalism.
(Five) Stories Untold has an almost intangible appeal in its avant-garde melodicism. The live recording can be stark or warm at turns while consistently unconventional throughout. While the billing may favor Miguel, this is equally a showcase for Mariam who guides her difficult instrument through some very long and complex improvisations. It’s a rewarding album and the duo deserves some long overdue recognition. Karl Ackermann
_______________________________
An elusive musician if ever there was one, trumpet player Sei Miguel has been active since the Eighties, but until recently he was virtually unknown outside the borders of Portugal. In the last few years the Clean Feed label has released a series of albums that allowed Miguel’s idiosyncratic take on creative music to be finally heard and appreciated by a broader audience interested in free improvisation, avant-garde composition and electroacoustic experiments.
(Five) Stories Untold might be the perfect introduction to Miguel’s music, as it collects five pieces characterized by instrumental combinations and creative approaches that effectively illustrate his peculiar aesthetic vision, blurring the line between composition and improvisation in always unexpected ways. The first piece, “Asterion”, is a duet with trombonist Fala Mariam, and exemplifies the musicians’ distinctive styles and the tight interplay they are capable of: the bittersweet tone of Miguel’s pocket trumpet, denoting an exuberant melodic instinct and a penchant for deconstructing timbre and phrasing, is complemented by the austere, full-bodied sound of Mariam’s trombone, between textural abstractions and clearly defined tonal excursions. The following “Abrigo Dos Pássaros” adds Moz Carrapa on acoustic guitar to the mix, who provides a sparse melodic frame in which Miguel and Mariam move freely, the trio indulging in a transparent, lyrical dialogue of stark beauty. “Os Céus” and “Oito Lançamentos para Pedro Caveira” return to the core duo of trumpet and trombone, adding Carlos Santos on computer and the rhythm section of Hernâni Faustino on electric bass and Luìs Desirat on drums. Here the atmosphere is slightly different: there are echoes of intelligible structures, with a more clearly defined rhythmic dimension and the familiar development of reiterated thematic motifs and solo interludes – yet everything is more implied than actually stated, giving the performances a captivating, dream-like quality. The last track on the album, “Sentinela”, continues in this vein, enriching the sound palette with a second bass (Lourenço) and a woodwinds and flute section (Torres, Amado, Parrinha, Curado). The rhythm here is distinctly delineated, the whole piece built on the backbone of a double walking bass that, combined with sweeping brass and woodwinds ensemble passages, gives the proceedings an intriguing cinematic character – and yet the music remains somehow unresolved, suspended between free abstract expression and structural concreteness, balancing sound and silence with carefully pondered minimal moves.
(Five) Stories Untold confirms once again the uniqueness of Sei Miguel’s music: the building blocks of his compositions and improvisations are not necessarily new, but the final result is always something of a mystery, inhabiting an eccentric sound world that sounds familiar yet completely alien, a musical dimension that is unmistakably his own. Nicola Negri http://www.freejazzblog.org/2016/12/sei-miguel-five-stories-untold-clean.html
______________________________
Tenslotte belanden we bij een van de meest idiosyncratische figuren van de Portugese scene. Een muzikant die tot in het buitenland z’n hardcore fans heeft en op handen gedragen wordt door een kleine groep van loyale liefhebbers, maar die voor velen nog een nobele onbekende blijft. Dat heeft voor een groot stuk te maken met zijn eigenzinnige aanpak, die hier en daar duidelijk geworteld is in de jazztraditie, maar die zich niet daartoe beperkt. Het label suggereert zelf dat dit is hoe jazz zou klinken als die geïnspireerd zou zijn door John Cage en Alvin Lucier en daar valt iets voor te zeggen. Net als voorganger Salvation Modes wordt niet enkel gemusiceerd op de wip tussen verschillende werelden, met passages die aanleunen bij moderne gecomponeerde muziek, maar krijg je de stukken ook gepresenteerd in verschillende bezettingen, en werden ze opgenomen op diverse tijdstippen.
Opvallend is daarbij dat Miguel een paar muzikanten heeft uitgenodigd die al sinds de jaren tachtig met hem spelen (tromboniste Fala Mariam, drummer Luìs Desirat, rietblazers Rodrigo Amado en José Bruno Parrinha), terwijl anderen dan weer collega’s zijn bij het Variable Geometry Orchestra. Doorheen de vijf composities (samen goed voor een dik uur) die hier gepresenteerd worden, en waarvan er eentje zelfs teruggaat tot 1979, wordt de samenstelling steeds groter, gaande van een duo voor Miguel en Mariam, tot een octet met twee bassisten en zes blazers in het slotluik. Stilistisch gelijken de stukken niet allemaal op elkaar, al hebben ze wel een vrij minimalistische aanpak gemeen en blijven ze hangen in een open, zoekende, soms bijna mystiek getinte sfeer die Miguels muziek vaker kenmerkt.
Het blijft echter moeilijk om raakvlakken te vinden. Zo wordt voor “Asterion” verwezen naar gezangen uit Griekenland en de Balkan, maar het zijn referenties die in deze dialoog voor pockettrompet en trombone niet expliciet duidelijk worden. De twee wentelen geduldig rond elkaar, vooral in de weer met lang aangehouden tonen. Soms hecht en harmonieus, terwijl Miguel zich hier en daar ook enkele grillige uitschieters permitteert, als een meer op fragmentatie terende Don Cherry. Het is samenspel met ritualistische ernst, trage verbuigingen en eindeloos geduld, hier en daar misschien een beetje verwant aan enkele oudere werken van George Lewis, maar vooral typisch Miguel. Dat gaat ook op voor het triostuk, waarvoor het eerste duo gezelschap krijgt van (akoestisch) gitarist Moz Carrapa. Die stuwt het vanzelfsprekend naar een folkachtiger terrein, wat de mystiek van deze gerekte exploratie nog eens versterkt.
Voor de twee kwintetstukken wordt het startduo vergezeld door Carlos Santos (‘computer’), Hernâni Faustino (elektrische bas) en Luìs Desirat (drums), waarmee het belandt op elektroakoestisch terrein. Is “”Os Céus” zogezegd gebaseerd op de klassiek jazzballade “Laura”, dan lijkt enkel Miguel daar rekening echt mee te houden. De rest van de muzikanten volgt een tergend traag tempo en creëert een onwerkelijke vibe, die in “Oito Lançamentos Para Pedro Caveira” aangegrepen wordt als fundament voor iets dat op een slowmotion groove lijkt, een broeierig nachtvisioen dat met zin voor detail in elkaar gepast wordt. Slotstuk “Sentinela” zorgt met de combinatie van twee elektrische bassen en zes blazers (trompet, alttrombone, altsax, tenorsax, altklarinet en fluit) dan weer voor een weelde die aan banden gehouden wordt. De bassen slingeren zich sloom of jazzy rond elkaar, de blazers schilderen erbovenop in traag verschuivende verhoudingen, alsof het gaat om een sectie die weggehaald werd bij Sun Ra, en hier in de weer is met een minimum aan ideeën. Opnieuw op het randje van het ascetische, maar niettemin met een markante en geslaagde bezwering, Miguel ten voeten uit. Guy Peters http://www.enola.be/muziek/artikels/27081:the-portuguese-connection-2016-pt-1-susana-santos-silva-luis-vicente-a-sei-miguel
__________________________________
Traummusik von einem der „am besten gehüteten Geheimnisse der portugiesischen Musikszene“, wie ein britischer Kritiker einmal über den genialen Trompeter Sei Miguel schrieb.
Genauer gesagt, eine Collage aus „subkutanen Geschichten“ mit verschiedenen Line-Ups. Einem Duo und einem Sextett einschließlich Sessions mit weiteren Musikern. Traummusik, so klingt Jazz, wenn er, inspiriert von John Cage und Alvin Lucier, unerhörte Klanglandschaften schafft.
Sei Miguel ist ein anarchistischer Veteran der portugiesischen Szene, aktiv seit den achtziger Jahren, von einigen verehrt und von anderen unverstanden. Sei Miguel entzieht sich gängigen Vorstellungen, indem er seine Konzepte und sein Spiel permanent erneuert.
Jedem Projekt radikal und absolut zugewandt – gleichzeitig das Erste und das Letzte. Immer wieder überraschende und zugleich finale Statements. Musik als „perpetuum mobile“: ein fließender Diamant, ein großer Schatz. \z’kay http://www.klenkes.de/kultur/tontraeger/76635.sei-miguel-mit-five-stories-untold.html
__________________________________
Trompeteren Sei Miguel er, ifølge plateselskapet, den største hemmeligheten innenfor den kreative musikken i Portugal. På «(Five) Stories Untold» møter vi han i forskjellige sammensetninger fra duo til oktett, og opptakene er gjort i årene 2014 0g 2015.
Miguel er en søkende trompeter, som med den frie improvisasjonen, leter seg fram til et uttrykk som fungerer i samarbeid med andre musikere.
Det starter med «Asterion», som er en duo med trombonisten Fala Mariam, hvor vi nesten får en følelse av en del ting man har hørt fra Anthony Braxton, selv om man her ikke har med saksofon. Det er noe med tilnærmingen som ligger tett opp til den måten Braxton arbeider på, hvor musikerne har ører og andre sanseorganer vidåpne for hva den andre musikeren kommer med av innspill.
Derfra fortsetter det til «Abrigo Dos Pássaros», hvor man har med den akustiske gitaren til Moz Carrapa i tillegg, og selv om musikken får et litt annet uttrykk, og mer «folkelig» tilsnitt med den akustiske gitaren, så er man fremdeles i Braxton-land. Gitaren er med på å gjøre låta litt mindre «farlig».
Så vokser bandet til kvintett, med låtene «Os Céus» og «Oito Lancamentos Para Pedro Caveira» med Miguel og Mariam på trompet og trombone, pluss Carlos Santos på computer, Hernâni Faustino på elbass og Luis Desirat på trommer, og lyden fra bandet endrer seg tilsvarende. Og selv om Miguel fortsetter fra de tidligere låtene i samme landskap med Mariam, så endres det hele litt på grunn av bandsammensetningen. Litt dronete elektronikk, en distinkt elbass og løse trommer, er med på å gjøre helheten i disse to låtene mer spennende. Særlig synes jeg «Oito Lancamentos Para Pedro Caveira» er spennende i sin neddempethet, samtidig som låten inneholder mye energi.
Så avrunder de med en oktett, men Miguel og Mariam på trompet og trombone, Mariam denne gangen med alttrombone, Nuno Torres på altsaksofon, Rodrigo Amado på tenorsaksofon, Bruno Parrinha på altklarinett, Paulo Curado på fløyte, Pedro Lourenco og Faustino på elbass. Her spiller de to bassistene en viktig rolle, og gjør det hele spennende med rett fram fire-fire under de mer eksperimentelle bidragene fra de andre. Og ved hjelp av to basser får vi et samspill som utfordrer og setter de andre musikerne på prøve. Og selv om det egentlig ikke skjer revolusjonære ting i låta, så blir du nærmest låst fast i stolen mens du lytter.
«(Five) Stories Untold» er blitt en plate det ikke går så mange av på dusinet. Med det mener jeg at musikerne har tatt til seg kanskje det mest spennende fra Braxtons teorier, og serverer dem med en inderlighet og med en neddempet energi som er både original og spennende. Ikke den mest tilgjengelige musikken man har fått fra portvinlandet de senere årene, men absolutt verdt å låne et øre eller to til. Spennende og absolutt utfordrende. Jan Granlie http://salt-peanuts.eu/record/sei-miguel/