Captured at the 2015 Jazz em Agosto Festival in Lisbon, Summer Skyshift is the second collaboration between saxophonist John Butcher and the Portugal’s RED trio, their first was Empire, from No Business in 2011. This new collection of improvisations runs from introspective to out of this world during the course of its four tracks.
Butcher hardly needs an introduction to readers on this blog. The unique musical lexicon that he has developed allows him the freedom to use his instrument as an extension of sound itself – the absolutely surprising the tones and timbres he creates from the saxophone blends in seamlessly with traditional ones, and he connects with the trio brilliantly. Likewise with the RED trio, comprised of Rodrigo Pinheiro on piano, Hernani Faustino on double bass, and Gabriel Ferrandini on drums and percussion, they have consistently enthralled the writers and readers of blog. For example, going back to Dan Sorrell’s review of the Trio’s album Rebento (No Business, 2013):
Despite the classic instrumental lineup, we’re encroaching upon territory that’s beyond history or influence, cutting a path through the dense thicket of three overlapping minds, one that becomes illuminated when they put fingers to instrument.
Words that ring quite true here as well, though now augmented by Butcher’s presence. The trio is a formidable unit that when mixed with the reed player, becomes a musical juggernaut. Track one opens with tiny splashes of chords from the piano and a smattering of tones from the saxophone, as the group embarks on a steady building of intensity. Three minutes into the 13-minute track, finds Butcher stacking phrases upon phrases atop the trio’s insistent foundation. Then, shifting to more spacious phrasing, Pinheiro gives Butcher the opportunity to really let loose, which in turns cues the others to ratchet up the intensity. Track 1.2 is a study in quiet tension. Playing quietly or laying out entirely, the piano and drums allow wide berth for Butcher and Faustino to engage in a long duet, juxtaposing stretched tones and blips of sound into an evocative collage. Moving ahead to the third track (1.3), Pinheiro’s keys are leaping from the board, Ferrandini keeps and extends the pulse, and Faustino’s bass shifts musical tectonic plates.
It’s always interesting to see how certain combinations work together and RED trio has proven to be extremely versatile, releasing albums with Lotte Anker, Nate Wooley, Mattias Stahl, among others. However, sometimes a collaboration becomes its own thing and to my ears, that is the case here – this a quartet that has really latched onto something unique in their fiery crescendos and passionate forays. Summer Skyshift has certainly landed on my top ten lists for the year. Paul Acquaro
http://www.freejazzblog.org/2016/09/the-red-trio-and-john-butcher-summer.html
________________________________
British soprano and tenor saxophonist John Butcher would likely name as his antecedents European stylists like Evan Parker and contemporary notated and minimalist music. But when paired with the Portuguese RED trio – pianist Rodrigo Pinheiro, bassist Hernani Faustino and drummer Gabriel Ferrandini – on Summer Skyshift (Clean Feed CF 372 CD cleanfeedrecords.com), the performance suggests a fantasy film in which mild-mannered types are transformed into superheroes. Syncopating at jet engine speeds with irregular vibration emanating from both of Butcher’s horns, congruent zealous string stretching and screeched percussion advance the parallels to the AEC or similar Mitchell ensembles. Playing with devastating power as he double and triple tongues, Butcher appears to be vacuuming up every tone from the atmosphere, then ejecting the outcome in a variety of shadings and pitches. With his timbres on the lower-pitched horn cramped and dissonant as a freeway at rush hour, he’s equally fierce on soprano, puffing and gargling timbres that twirl and twist as Pinheiro’s speedy playing creates resonating accompaniment. Faustino adds to the high-pressure narrative, contrasting his chunky string strums with Butcher’s tongue slaps that could levitate a bowling ball. Craggy and barbed, the extended final track is more adroitly cadenced. Ferrandini’s percussive smacks and sprawls plus equivalent intensity from the others’ strings and keys push Butcher’s initial flatline tone to passionate timbre-spewing. Like an Olympic competitor reaching the finish line, the high-strung exposition relaxes into downward piano chords and a bowed bass turn. Ken Waxman http://www.thewholenote.com/index.php/booksrecords2/jazzaimprovised/26208-something-in-the-air-october-2016
_______________________________
The pairing of the excellent Portuguese avant blockbuster the RED trio and the ever idea-and-fire-stoker tenor-soprano John Butcher is a great idea and it sizzles its way through a wildly lively set on the recent album Summer Skyshift (Clean Feed 372).
The trio itself has been outstanding for while now. Rodrigo Pinheiro’s piano is an explosion of wonderfully executed, dramatic ideas, Hernani Faustino responds with parallel virtuoso all-over heat, and drummer Gabriel Ferrandini gets his own sound with busy and very open creative time. Add Butcher’s over-the-top energy and timing and you have a free outing that is hard to top.
This has all the good things about live jazz, recorded in a bright flame at the Jazz em Agosto series last year.
This one is a definite cork-popper, a model of extraordinarily productive four-way inspiration. Strongly recommended! Grego Applegate Edwards
http://gapplegatemusicreview.blogspot.pt/2016/09/red-trio-john-butcher-summer-skyshift.htm
________________________________
It was the release of Empire (No Business, 2011) that constituted the point at which many people first began to pay attention to the Portuguese RED trio. That collaboration with English saxophonist John Butcher featured on several year end lists. It paved the way for a series of further alliances, documented on disc with trumpeter Nate Wooley and vibraphonist Mattias Ståhl, as well as other albums by the core trio. With Summer Skyshift, the band has come full circle as Butcher is on board once more in a continuous seat of the pants navigation captured live at the 2015 Jazz em Agosto Festival in Lisbon and demarcated into three tracks for listening convenience, while the fourth is presumably an encore.
Butcher remains a master of unconventional saxophonics, which can evoke images as diverse as a mewling baby or a jarring industrial process. He has developed such sounds into a coherent personal language, rather than dipping into them for passing impact. But he also reveals a less expected penchant for visceral excitement that sounds closer to the free jazz mainstream in its fiery energy. Whether cause or effect, on this set Rodrigo Pinheiro mixes his accustomed piano manipulations with flowing lines and emphatic minimalist patterns. Indeed at times especially during “1.1” and “1.3,” the foursome recall the Schlippenbach Trio at full tilt.
Drummer Jon Irabagon/ Hernani Faustino/ Gabriel Ferrandini’s carpet of timbrally thrilling momentum helps in that regard. Bassist Jon Irabagon/ Hernani Faustino/ Gabriel Ferrandini too takes an assertive role. His muscular throbbing pizzicato anchors the freewheeling interaction. When “1.1” ends with acid soprano saxophone strokes etched over rippling piano as the group move into the type of territory more familiar from their earlier excursion. Pinheiro’s piano preparations merge into spacious percussive effects from both bass and drums, and Butcher’s reverberant but controlled overblowing. Butcher and bassist Faustino’s duet later during “1.2” typifies the exceptional level of responsive dialogue heard throughout this excellent performance.
_______________________________
Summer Skyshift (Clean Feed CF372) documents Butcher’s 2015 meeting with Lisbon’s RED trio at the city’s Jazz em Agosto festival. Butcher’s partnership with Red Trio was first documented on Empire, recorded in 2010 and released on LP by No Business. The Lisbon-based group has the instrumentation of a classic jazz piano trio and a strong connection to the free jazz continuum; however, pianist Rodrigo Pinheiro, bassist Hernani Faustino and drummer Gabriel Ferrandini combine tremendous free jazz drive with an ability to reduce the power for subtle developments of texture, whether it’s Pinheiro’s lacework keyboard flurries, Faustino’s kalimba-like ostinatos or Ferrandini’s massed raindrop polyrhythms. In one of the music’s delicate moments, Butcher’s sound becomes so flute-like that he might be playing transverse soprano, blowing through one of the key holes.
But it’s in the free-ranging dense bustle that is this music’s lifeblood that Butcher’s extraordinary facility with multiphonics and his starkly precise articulation enter fresh territory. As a listener of a certain vintage, I once heard John Coltrane’s quintet with Pharoah Sanders when the latter was at his energized peak, finding ways to play the saxophone multiply, with simultaneous roars, wails, gasps, shrieks and intelligible lines exploding through his horn. I recall turning to see Coltrane to gauge how much was coming from his horn, only to see him striking a cowbell with a stick. The music that John Butcher plays with RED trio approaches that divine trance. The opening piece (some forty minutes) is a multi-faceted improvisation that evolves through various stages with each member of the band assuming the lead at one time or another. It has enough energy and fury to suggest at times the billion years’ saga of life on Earth in all its multifarious forms, or, more precisely, it’s an epic of transforming energy without something so trite as a distinct subject; an incarnation of the principle of energy. On the shorter final piece, Butcher’s coiling soprano scales sing directly of Coltrane. Stuart Broomer http://www.pointofdeparture.org/PoD57/PoD57Ezz-thetics.html
_______________________________
As touring representatives of the vibrant Lisbon improvised music scene the members of the Portuguese RED trio have made it a regular business to welcome foreign guests into their close-knit fold. American trumpeter/composer Nate Wooley, Swedish percussionist Mattias Stahl and British saxophonist John Butcher have all been erstwhile fourth members of the threesome on past recordings. Summer Skyshift documents a second meeting Butcher recorded in the titular season last year at the Jazz em Agosto Festival and it builds appreciably on their debut album together released on the Lithuanian No Business imprint back in 2010.
Butcher has a prolific career of lending his reeds to fresh improvisatory settings that reliably test his creative acumen and ability to assimilate the influences of diverse colleagues. He wastes no time in honing in the communicative wavelengths of his established partners in this creatively conducive context. Split into two pieces signified solely by sequential numbers, the first further parsed into three roughly equal parts that add up to just under forty-minutes and the second clocking to just fewer than twenty, the music delivers a capacious display of the four players interacting vigorously in virtually every possible combination. Engineer Joao Paulo Nogueira preserves it all with a clean and clear attention to even the most transitory details.
Pianist Rodrigo Pinheiro alternates ferocious fusillades of notes that skirt the density of white noise with more calculated constructions. Butcher blows his stack repeatedly, scaring up a coarse cascade of sound from the bell of his tenor that’s met by the crashing, castigating percussion of Gabriel Ferrandini. Bedeviled Hernani Faustino gets almost completely submerged in the initial flood, his bass strings fighting valiantly against the wall of seething, aural energy before settling on a simple striding pattern to regain his bearings. The switch between full-frontal assault and ruminative, texture-rich retreat plays out several more times as the players react and reorient to each other on the fly.
Sections of the interplay belie their purely acoustic origins, sounding almost like the outcome of electronics and amplification although it’s pretty clear that Faustino uses the latter to achieve some of the more haunting and sustained drone sounds and Pinheiro plugs in briefly as well. Butcher brings his complete and extensive reed lexicon to bear, morphing into full avian mode at one point in a flurry of chirrups and reed flutters answered by bowed cymbals, dampened piano strings and malleted drum skins. Elsewhere it’s a staccato bombardment of super-heated tenor expulsions sprayed against a frantic piano-led crossfire that breaks into Butcher surprisingly nearing the semblance of hard-bitten melodic exposition.
The RED trio’s strong moorings in free jazz pull Butcher convincingly in that direction on several occasions, most strikingly in a spirted, trill-dominated duet with Faustino but the concert in sum hews closer to his regular stomping grounds of free improvisation. Whatever the listener-attempted idiomatic label- and the music does a consistent job resisting the application of any reductive placard- the results are continuously engaging and well worth revisiting. Derek Taylor
http://dustedmagazine.tumblr.com/post/146706300521/red-trio-john-butcher-summer-skyshift-clean
______________________________
Vi snakker Jazz em Agusto, Lisboa den 5. august i 2015. I det flotte utendørsamfiet i Calouste Gulbenkian åpner vår del av festivalen med RED trio og John Butcher. Det vil si portugiserne Rodrigo Pinheiro (piano), Hernani Faustino (bass) og Gabriel Ferrandini (trommer) og som gjest til trioen har man fått med den britiske saksofonisten John Butcher.Vi hadde nettopp ankommet den vakre byen, fått instalert oss på hotellet et par hundre meter fra parken, og, som alltid, ble vi fascinert av flyene som gikk inn for landing rett over hotellet og parken festivalen holder til i.Etter å ha funnet plass i amfiet og blitt «tatt av» det flotte lyset man alltid setter på scenen, kommer de fire vandrende over plenen bak scenen fra det underjordiske backstage-området. De tar plass på scenen, og PANG! Så er de i gang med kun to låter, hvor den ene er delt inn i tre deler.
Siden den såkalte frijazzen ble gangbar mynt i jazzmiljøet, har man hele tiden hatt en gjeng med britiske musikere som har dyrket denne musikken. En av de som de senere årene har markert seg sterkt, er saksofonisten John Butcher. Han har gjort konserter og plater med blant andre bassisten John Edwards, pianistene Steve Beresford, Matthew Shipp og John Tilbury, gitaristen Fred Frith, vokalisten Phil Minton, cellisten Okkyong Lee og til våren skal han på turné med den norske trommeslageren Ståle Liavik Solberg, og jeg vet at de skal spille på JazzEvidence på Kongsberg..De tre portugiserne i RED trio er tre av de mest fremstående frijazz- og impromusikere i Portugal, et jazzland som er relativt fremmed for oss nordboere.På «Summer Skyshift» gir de oss noen strekk med fritt improvisert musikk som sitter som et skudd. Kommunikasjon er nøkkelordet innenfor denne musikkarten, og på denne konserten på Jazz em Ahusto-festivalen synes jeg det meste stemmer.Riktignok er dette en type musikk som gjør seg aller best i livende live, ansikt til ansikt med musikerne, men å høre dem på denne innspillingen er en god erstatning.
For oss som var til stede, er det ekstra spennende å høre om vi kan høre innflygningen til flyplassen i de stille partiene, men det går bra. Det kan hende musikerne har sjekket ruteplanene såpass godt at de «peiser på» da de vet at et fly er på vei. De fire gjør med «Summer Skyshift» en flott fritt improvisert avdeling, og gir lytterne et godt bevis på at denne musikken også fungerer ute i åpent landskap.Butcher er en strålende og lyttende saksofonist, og de tre i RED trio kjenner hverandre såpass godt at de vet hvordan de skal forholde seg til en nyankommen brite. For den som vil sjekke ut hva som skjer på den improviserte delen av det portugisiske jazzlandskapet, kan mer enn gjerne starte med denne innspillingen. Anbefales på det sterkeste!
Jan Granlie http://salt-peanuts.eu/record/red-trio-john-butcher/
_____________________________
Er zijn in de hedendaagse improvisatie weinig geluiden die zo de oren doen spitsen als die van het RED trio van pianist Rodrigo Pinheiro, bassist Hernâni Faustino en drummer Gabriel Ferrandini. Al met zijn titelloze debuutalbum in 2008 gooide de band hoge ogen, maar de internationale erkenning kwam er vooral met twee albums waarvoor er een vierde lid werd uitgenodigd. Empire (2011), met John Butcher, en Stem (2012), met Nate Wooley, maakten de band bekend bij een breder publiek, waardoor het kon uitgroeien tot een van de lokale vlaggenschepen. Na een terugkeer naar het trioformaat op Rebento (2013) verschenen intussen drie nieuwe releases: een met Mattias Ståhl (North And The Red Stream, 2014), een met de Polen Gerard Lebik en Piotr Damasiewicz (Mineral, 2015) en dan nog een tape van het trio (Live In Munich, 2015). Die releases leken iets minder aandacht te krijgen dan de albums waar ze hun reputatie mee vestigden. Iets waar Summer Skyshift, intussen al hun achtste release, ongetwijfeld verandering in zal brengen.
Op het Jazz em Agosto festival van 2015 bundelden ze immers opnieuw de krachten met John Butcher, en het duurt slechts enkele minuten voor je met een bedremmelde blik en open mond zit te luisteren naar die unieke sound. Wat veel van de grote kleppers van de vrije improvisatie gemeen hebben, dat is een synergie die het puur tastbare overschrijdt. Een goed concert van het Schlippenbach Trio, bijvoorbeeld, dat is meer dan eenvoudig en objectief te beschrijven interactie tussen Alexander von Schlippenbach, Evan Parker en Paul Lovens. Dan gebeurt er iets dat de zintuigen ontgaat, een communicatie die ontglipt, die je van de ene naar de andere plaats voert terwijl je je afvraagt hoe dat in hemelsnaam gebeurde. Het is iets waar deze Portugezen op een goede dag regelmatig in slagen en wat ook een paar keer gebeurde tijdens dit concert met saxmeester Butcher.
RED trio is een band met een immens doorgedreven exploratie die twee richtingen uitgaat. Deze muzikanten werken met een enorme focus en precisie, zijn meesters van de timing, dosering, variatie en klankkleur. En dan gaat het vaak over een toewijding tot op het niveau van schijnbare details (texturen, accenten,…). Maar tegelijkertijd blijven ze ook het overzicht bewaren, slagen ze er schijnbaar moeiteloos in om die lange spanningsbogen intact te houden, een dynamiek te creëren die hen voert langs momenten van delirische extase en beukende grandeur, maar dus ook introvert en fijnzinnig samenspel. In het eerste deel van het titelloze drieluik waar het album mee opent, krijg je meteen zo’n voorbeeld van dat muzikale pointillisme, met de trinkle tinkle van Pinheiro, de kronkelige wegen van anker Faustino, het kletterende cimbalenwerk van Ferrandini en daarop dan die stotterende, scheurende klankenbrouwsels van Butcher. Het is interactie met talloze kleine dingetjes, momenten, lagen en ideeën, maar waarbij vooral de cohesie van de totaalbeweging opvalt, een rijke, woelige massa van geluid die je optilt, alle hoeken van de kamer laat zien en vervolgens weer netjes op je stoel zet.
Het tweede deel laat een kaler en meer meditatief geluid horen en is een springplank voor Butchers onnavolgbare werk op de sopraansax. De eerste helft van het derde deel laat dan weer horen hoe het trio geen gast nodig heeft om een fantastisch plateau te bereiken, met razendsnelle loopjes van Pinheiro, die Ferrandini countert met rusteloos stuiterende brushes. Met Butcher erbij krijgt het een haast vulkanische energie. Dat doen ze ook nog eens over voor het forse slotstuk, dat uitpakt met het hele gamma, van percussief geritsel en repetitieve abstractie tot een majestueuze collectieve zwier. Het label verwijst naar Coltrane. Terecht, maar dan wel met de bedenking dat het eerder gaat om de Coltrane van Live In Japan dan die van Blue Train, met een avontuur en openheid waarmee het kwartet zichzelf de kosmos in katapulteert. Kortom: indrukwekkend spul met een lillende urgentie, dat wat sterker teruggrijpt naar de freejazz die op enkele andere albums wat meer naar de achtergrond verdrongen werd. Guy Peters
___________________________
Young Portuguese unit, RED trio, take the essential energies and instrumentation of a progressive piano trio and unhitch them from conventional notions of meter or melody, creating tumultuous and decidedly free music that nevertheless bubbles with an irrepressible sense of forward motion and implied, internal tempo. This second collaboration with UK saxophonist John Butcher – following on from 2011’s Empire – wastes no time in stirring up a swift, swirling vortex of intense activity with pianist Pinheiro’s imagination shooting off into brief, blazing ideas like rockets in a deep blue sky, while the bass and drums team of Faustino and Ferrandini crash and rage. In this context, Butcher – often stereotyped as clinical, cerebral stylist – lets rip with some muscular tenor technique, spitting out restless blasts and brays and even flatlining into the kind of trilling trance-growl Coltrane employed from around 1965 onwards. It’ s turbulent European free-jazz for turbulent time. We need it. Daniel Spicer Jazzwise
__________________________
Nazwa RED trio padła już w dzisiejszej opowieści dwukrotnie, zatem czas najwyższy pochylić się nad ich … najnowszą płytą. Mówiliśmy o Hernanim Faustino, wspominaliśmy o Rodrigo Pinheiro, padło też nazwisko Gabriela Ferrandiniego. Czyli RT w komplecie! Choć jako trio grają ledwie 6-7 lat, Summer Skyshift to już ich .. ósma płyta (w tym trzy winyle i jedna… monofoniczna kaseta). Trzy spotkania odbyły się w składzie trzyosobowym, w przypadku pozostałych obowiązywała zasada dopraszania gości. Wśród nich – Nate Wooley, Mattias Stahl, wspólnie Lebik i Damasiewicz (zatem +2), a także John Butcher.
Najnowsza zaś płyta, wyżej przywołana Letnia Podniebna Zmiana, to powrót do grania z tym ostatnim i koncert zarejestrowany na ubiegłorocznym, lizbońskim Jazz Em Agosto. Nagranie oscyluje wokół 50 minut i skład się z czterech swobodnie improwizowanych fragmentów. Gra Butchera zawsze wywołuje u Waszego Recenzenta mrowienie w kręgosłupie, przeto koncert nie może nie natrafić tu na kilka słów entuzjazmu. Na tle ich poprzedniego spotkania, osobiście dostrzegam rosnącą dojrzałość w prowadzeniu gry po stronie Portugalczyków. Nie ma galopady, nie ma drastycznych przepięć energetycznych, tak charakterystycznych dla ich poprzednich płyt, jest natomiast wzajemne słuchanie, skupienie i udane podążanie za myślami wybitnego saksofonisty. No i cała czwórka zdążyła już się dobrze poznać, zatem wybitne dźwięki powoli możemy w tym gronie traktować jako oczywistość. Wydał Clean Feed, zatem kupicie na każdym rogu, a już na pewno w sieci, nawet tej krajowej, w zdecydowanie kompaktowej wersji. http://spontaneousmusictribune.blogspot.pt/2016/06/pedro-sousa-hernani-faustino-gabriel.html
___________________________
Lorsqu’en août 2015 les Portugais du RED trio (Rodrigo Pinheiro au piano, Hernani Faustino à la contrebasse, Gabriel Ferrandini à la batterie et aux percussions) invitent, dans le cadre du festival lisboète Jazz em Agosto, le saxophoniste anglais John Butcher, avec lequel ils ont enregistré un album chez NoBusiness (Empire, 2011), on peut s’attendre à ce qu’une telle réunion de musiciens retienne fiévreusement notre attention. A tout le moins sur le papier. Car, sur scène, sans toutefois décevoir, le résultat s’avère contrasté.
Non assignable à résidence, en perpétuel renouvellement, l’esthétique tonale du trio trouve dans ce contexte particulier matière à s’aérer, sinon à être portée davantage qu’à l’accoutumée par un lyrisme patent. Comme une mise à plat des aspérités d’où résulterait une topographie sonore déliée et allégée, sans cesser d’être personnelle. En témoigne le morceau d’ouverture qui voit le trio s’employer à tracer un parterre mouvant d’impressions sonores et redistribuer l’espace, de sorte que Butcher puisse ensuite s’y enraciner avec une minutie vertigineuse.
Néanmoins, volontiers poétisé et par trop balisé, le champ de l’improvisation s’avère parfois apprêté, lesté par par les intentions rythmiques que les interventions soudaines et intenses du saxophoniste viennent régulièrement contrecarrer avec bonheur. De fait, dans les meilleurs moments du set, il s’agit moins pour Butcher de s’intercaler dans le mouvement que de s’en extraire afin d’en déplacer les enjeux. De ce point de vue, son intervention tardive, à mi-parcours, sur la troisième piste, concrétise de manière délectable un art subtil, plus qu’insolite, de la déviation, quelque peu alourdi, toutefois, par l’insistance de Pinheiro à ne pas lâcher l’affaire. Arrivé à la quatrième piste, l’ensemble fait enfin montre d’une plénitude de circonstance : un temps de la conjugaison où le jeu de miroirs autorise recul et profondeur. Fabrice Fuentes http://grisli.canalblog.com/tag/RED%20Trio
____________________________
RED trio to znakomity portugalski zespół który nie pierwszy raz pojawia się katalogu oficyny Clean Feed. O ile jednak pierwsza ich płyta przynosi muzykę która hipnotyzowała energią, ale i po pewnym czasie nużyła przewidywalnością konwencji, to zupełnie inaczej ma się sprawa gdy dołącza do nich gość zza oceanu (tak było zarówno w przypadku wcześniejszych nagrań czy to z Butcherem czy też Natem Wooleyem) – muzyka nieco traci na żywiołowości, ale zyskuje zdecydowanie na otwartości i kreatywności.
Pierwsza płyta tria, jak i ich koncerty, przynosi muzykę dosyć schematycznie zbudowaną jeżeli chodzi o formę – od poszukiwania i preparacji instrumentów muzyka zyskiwała na energii aż to energetycznej erupcji gdy muzycy zapętlali jakiś krótki rytmiczny motyw, po którym następowało gwałtowne wyciszenie i proces rozpoczynał się od nowa – czasem nawet kilkakrotnie w ramach jednego utworu. Oczywiście w toku improwizacji krystalizowały się z tego małego składu dialogujące duety, było miejsce na starannie budowane partie solowe, ale forma zawsze była taka sama – od jednego energetycznego spazmu do następnego. Oczywiście skład ten jest niesłychanie zgrany i rozumie się w półdźwięku, więc słuchało się tej muzyki z dużą przyjemnością, ale po kilkukrotnym spotkaniu okazywało się, że już nie ma ona przed nami tajemnic.
Muzycy zresztą chyba myśleli i czuli podobnie, bo na kolejną płytową realizację (dla litewskiego NoBusiness) zaprosili amerykańskiego saksofonistę Johna Butchera. On otworzył ich muzykę i wyrwał ją z zaklętego kręgu napięć i rozprężeń, uczynił narrację bardziej linearną i wzbogacił warsztat poszczególnych instrumentalistów. I chociaż ten pierwszy z Johnem Butcherem album nie był płytą do końca koncepcyjnie przemyślaną, bardzo się cieszę, że kontynuowali oni współpracę, bowiem owoce jej są znakomite. Taka jest właśnie ta płyta – więcej tutaj kolektywności, a tworzący je instrumentaliści w końcu w pełni stanowią kolektyw – potrafią słuchać siebie nawzajem, inspirować, a muzyka w końcu zyskuje wyraz spójnej, zamkniętej całości. I to myślenie formą jest najważniejszą zmianą w projekcie RED trio +. Świetne nagranie! Marek Zając http://multikultiproject.blogspot.pt/2016/06/red-trio-john-butcher-summer-skyshift.html
____________________________
Początek drugiej już płyty Johna Butchera z RED trio trochę mnie w pierwszej chwili zaskoczył swoją nieoczekiwaną od samego początku intensywnością . Chociaż może to ja zapomniałem, że to co sami wybieraliśmy swego czasu do wydania na bocianowego winyla pt „Mineral” (RED trio gra na tej płycie z Gerardem Lebikiem i Piotrem Damasiewiczem) składało się w dużej części z sążnistych wirtuozerskich free pełnych odniesień do współczesnej muzyki o nieomal rockowej energii. To, co otwiera wydaną przez Clean Feed płyte „Summer Skyshift” portugalskiego tria z tym zasłużonym awangardowym saksofonistą przypomniało mi tamto mocne granie którego małym wycinkiem jest wspomniana płyta „Mineral” i udana trasa po Polsce promująca ten materiał .
Wracając jednak do „Summer Skyshift” – od początku mamy tu świetne, rozpędzone free…..ale halo tu jest też John Butcher muzyk który jest być może największym żyjącym innowatorem saksofonu, artystą który od dawna za sprawą nieprawdopodobnej techniki przekracza granice grania na tym instrumencie ! Tymczasem w otwierającym utworze mamy coś może i smakowitego ale w tradycji swobodnej improwizacji. Sporo takiej muzyki jak ten inicjujący „Summer Skyshift” fragment można znaleźć już choćby w katalogu samego Clean Feed. Lekkie zdziwienie , rozczarowanie? NIE !
Już po kilku minutach okazuje się, że bardzo się myliłem bo ów potężny free kop jest to zaledwie wstęp. Galopujaco- rozszalały kwartet w okolicach 10 minuty pierwszego utworu zmienia tempo i z wojowniczego rozbuhanego free atmosfera dość gwałtownie wycisza się, i rozrzedza. Na plan pierwszy wychodzą pojedynczy instrumentaliści. Butcher zaczyna w kolejnych dwóch minutach te swoje saksofonowe przedęcia, najpierw cicho później staje się to tak głośne, że ma się wrażenie słuchania analogowego przesterowanego głosu. Po tym znowu cały kwartet wystrzela w opętańczą jazdę by na koniec fragmentu nazwanego na płycie „Track 1.1″, ponownie dość zaskakująco, łagodnie kontynuować dalszą częścią ( „Track 1.2″ ) tej ciemnej improwizacji. Proszę zwrócić uwagę, że to wszystko o czym do tej pory piszę rozgrywa się w ledwo czternastu pierwszych minutach !!! Nagranie przechodzi płynnie w coś, co można nazwać jazzowym drone music. W ruch idzie elektryczny smyczek którym pianista Rodrigo Pinheiro traktuje fortepianowe struny. Momentalnie zestraja się z nim Anglik ze swoimi saksofonowymi imitacjami ćwierkania, tykania, kwilenia, szemrania brzmiącego niczym syntezator modularny . Po kolejnych 5 -6 minutach niezauważalnie saksofon przechodzi w dialog z kontrabasem. Jest to z kolei jakby akustyczne click’n cuts. Te trochę oszukańcze saksofonowe imitacje możliwe sa rzecz jasna za sprawą całej gamy technik rozszerzonych: takich jak na przykład oddech cyrkulacyjny, przedęcia, specyficzne wykorzystanie ustnika, które od lat są znakiem rozpoznawczym tego muzyka i które z powodzeniem ciągle rozwija inspirując się swoimi partnerami w grze (?) a może na przykład podpatrując przyrodę…Jak zwykle w takim przypadku trudno pewnie o jednoznaczną odpowiedź. Ostatnia część płyty to znowu gonitwa z tym, że w znacznej części samego trio ( saksofon pojawia się dopiero pod koniec około 7 minuty). Teraz dopiero zaczynam doceniać jak dobrze wybrzmiewa po tych klikach i dronach, przestojach i fragmentach skupienia uwagi na każdym szczególe, cały kwartet. Znajome dźwięki instrumentów , rozbieranych minuta po minucie a następnie na nowo mozolnie składane w całość, aż do wielkiego finału w którym kwartet znowu łączy siły. Być może taka klamra jest nazbyt czytelna a symetria wcale niepotrzebna, ale poprzez nieprzewidywalny sposób gry instrumentalistów ich wielkie wyczucie i tak dalekie jest to wszystko od konwencji a to co jest rozpostarte pomiędzy pierwszym a ostatnim fragmentem „ognistego – free” pozostawia słuchacza w poczuciu niepewności, niedopowiedzenia i każe sięgnąć po płytę jeszcze raz.
„Summer Skyshift” to najlepsza muzyka z kategorii free jaką w tym roku słyszałem ! Grzegorz Tysziewicz
http://zdzwiekiem.blog.pl/2016/08/16/koniec-lata-w-lizbonie
_________________________
John Butcher evidently has a special relationship with RED trio’s pianist Rodrigo Pinheiro and Hernani Faustino and Gabriel Ferrandini – the same bass/drums combo that drive Rodrigo Amado’s Wire Quartet.
The British saxophonist and the Portuguese trio first teamed up in 2010, to record the vinyl-only Empire (NoBusiness) – the only RED collaboration with any kind of shelf life, following undocumented collaborations with American trumpet player Nate Wooley and bass clarinetist Jason Stein, Swedish percussion/vibraphonist Mattias Ståhl, and Polish experimentalists Gerard Lebik and Piotr Damasiewicz.
Summer Skyshift (Clean Feed) is rather different to Empire. The label say that when they toured together, Butcher (whose approach to improvisation is often held to be cerebral, on the rather slender basis that he once studied physics) usually took the Trio “out from any jazz comfort zones”, but this time “accepted to be pushed in”. They even make a comparison to John Coltrane.
And there’s something to that. Cerebral as he may be, it’s not unusual for Butcher to lean inward, particularly when going further out might be the easiest and most obvious option. He has his own aesthetic and identity, but he’s supremely adaptable, and much as his conception is very much of the moment he’s well versed in the music’s past.
Still, on this live session—recorded at Jazz em Agosto festival, Lisbon, in 2015—the trio+1 do kindle and ignite in a super-heated engagement that prompts Butcher to amp up with uncommon aggression.
The pieces take the customary form of a long main set (neatly indexed in three parts), followed by a shorter, but still substantial second innings.
“Track 1.1” has a moody, atmospheric intro that suddenly bursts into life, bass thrumming, percussion whirling, with Pinheiro scampering, cartoonishly impish, and Butcher trilling, note-rolling, and freewheeling on an allied trajectory. Pinheiro takes an exuberant lead, and the REDs revert to trioism for a while. But then Ferrandini explodes his already free rhythms, and volatility reigns, Butcher rejoining with a sour rasping tone reminiscent of the young Archie Shepp. The trio’s settling around him as the collective heat cools generates some tension of restraint.
A segue into “Track 1.2” signals a reversion to the opening mood, and they commit to it this time. While the double bass treads a steady path the piano trinkles brightly, and Butcher plays slithery cheeps and trills, then an unexpectedly throaty soprano sax narrative that flitters and coils, purring and pecking at bowed and percussive counterpoint contrabass.
It all kicks off on “Track 1.3”, with the trio reunited in all-in improv based on driving piano ostinatos, pulsing free-bass and tumultuous polyrhythms. Butcher upgrades from soprano to a burlier tenor horn, and steps up to meet the passion, resulting in an extended passage of exultant free jazz not so dissimilar to Meditations era Coltrane.
After a brief retreat to the sort of knotty, hardscrabble bass/drums kineticism that kicks off “Track 2”, which Ferrandini gamely counters with rapid, melody-loaded pianism, the set gets properly raucous when Butcher pitches in, still on that tenor tip but going further now, tearing into sheets-of-sound, whipping up a vortex of energy with seven minutes still ahead.
Maybe the ascension was illuminated by Coltrane’s precedent, but the way the quartet handle the subsequent diminuendo, resolution and final, irrepressible re-affirmation is peculiar to the very special synergy of John Butcher and RED trio. Tim Owen
https://dalstonsound.wordpress.com/2016/08/17/red-trio-john-butcher-summer-skyshift/
_____________________________
Ça commence en boulet de canon: le second quintette de Miles revisité par quatre musiciens survoltés. L’illusion est toutefois de courte durée. Moins de deux minutes plus tard, un titre chanté et (lourdement) binaire vient soudainement s’y substituer, l’entrée en matière n’étant à coup sûr qu’une blague faite aux jazzophiles dans notre genre. Mais, comme cette musique (R&B, funk?) ne relève en rien de la note bleue (sauf sous forme de lambeaux malgré sa publication sur le label historique du jazz par excellence), nous nous sommes laissés aller à une lâche vengeance en la notant selon nos critères, alors même que nous savons qu’elle s’adresse à un autre public (du moins on l’imagine) que celui intéressé par cette rubrique. Philippe Elhem
_____________________________
Possui um começo dramático, “Summer Skyshift”, com Rodrigo Pinheiro de braços abertos sobre as pontas do teclado no momento exato em que o quadro tonal que desperta recebe uma inesperada coloração vinda dos céus. E mal se regista o som desse avião dir-se-ia que o quarteto não torna a aterrar. Mas não é verdade: dos mais celíferos aos mais telúricos, visitam-se aqui todos os ciclos da improvisação.
João Santos Jornal Expresso